Wie ben ik? Als ik me dat zo afvraag heb ik daar geen antwoord op.
Kun jij makkelijk zeggen wie je bent?
Stel je ontmoet iemand op een feestje die je er heel leuk en aardig uit vindt zien, en je wilt die ander graag beter leren kennen. Hoe laat je dan zien wie je ‘echt’ bent? Je vraagt naar de ander, en die vraagt weer naar jou, je vertelt wat je doet, wat je interesses zijn.
En uiteindelijk in een goed gesprek, deel je met elkaar wat jou raakt in het leven en wil je weten wat die ander raakt, in de hoop daar overeenkomsten in te vinden. Je praat over een boek dat je leven veranderd heeft, een film die je aan het huilen heeft gemaakt, een sociaal onrechtvaardige situatie die je aangrijpt, je zoekt dus naar raakvlakken met de ander. Roept dat wat jou raakt bij die ander dezelfde emoties op?
De eerste keer dat ik een afspraak had met Valerie, zong ik Black Bird van de Beatles voor haar, mezelf begeleidend op mijn gitaar. Als ik er nu aan terugdenk, denk ik ‘hoe kon ik zo sentimenteel zijn’. En als ik eerlijk ben kan ik me ook niet voorstellen dat ik het heb gedaan. Maar Valerie zweert dat het echt zo gegaan is. Als het al zo was, dan was dat natuurlijk ook omdat dat liedje mij raakte, en ik hoopte dat het bij haar hetzelfde gevoel opriep. Dat was gelukkig het geval, ze bleek net zo sentimenteel als ik.
Goed we wilden dus heel graag dingen met elkaar delen die belangrijk waren in ons leven. Zij liet mij foto’s en schilderijen zien van kunstenaars die haar raakten. En ik gaf haar een boek cadeau dat ik heel mooi vond: Oblomov van de Russische schrijver Ivan Gontsjarov. Het verhaal gaat over een man die de hele dag op zijn bed blijft liggen. Ze was nogal beledigd want ze had de indruk dat ik het had gegeven, omdat het iets zei over haar leven. Toen ik beweerde dat dat echt niet zo was – eerlijk is eerlijk, ze ging in die tijd veel uit en bracht dan vaak een groot gedeelte van de dag erna in bed door – maar dat ik het gewoon een heel mooi boek vond, wilde ze dat nauwelijks aannemen. Later bekende ze me dat ze het nogal saai vond, maar dat durfde ze toen niet te zeggen. Nou saai, saai! Ik vind het een schitterend boek, zo knap dat je iemand die alleen maar op bed ligt zoveel diepgang mee kunt geven. Goed. Oblomov riep bij haar dus een andere emotie op dan bij mij en dat had ik een beetje verkeerd ingeschat.
Maar in onze zoektocht om de ander te laten zien wie we waren, deelden we wat ons raakte, Het was een zoektocht naar raakvlakken in emoties. En dan is het soms een desillusie dat je nooit op alle vlakken op dezelfde manier geraakt bent. Dat kan ook niet anders. En dat is ook weer mooi. Zo ervaar je je eigenheid.
