Mijn lagere school was de vrije school in Amsterdam. Rudolf Steiner, de grondlegger van het vrijeschoolsysteem, gaat er vanuit dat kinderen niet te vroeg moeten leren lezen en schrijven. Zo kwam het dus dat ik nog niet goed kon lezen en schrijven terwijl vriendjes van mij die op een andere school zaten dat al wel konden.
Toen ik op een gewone middelbare school kwam, had ik een enorme achterstand. Ik schreef de gekste dingen: ‘un ij met maajooneze’ bijvoorbeeld. Omdat ik dacht dat ik het toch niet kon, besteedde ik er ook geen aandacht aan. Ik schaamde me er wel voor en durfde nooit zo goed iets op het bord te schrijven als de docent dat vroeg. Daarom schreef ik ook bijzonder onduidelijk, dan waren mijn fouten niet zo goed te zien. Ik wist essen en effen zo te schrijven dat het ook zetten en vees zouden kunnen zijn. Het verschil tussen een lange ij en een korte ei was in mijn handschrift nauwelijks te zien.
Voor Nederlands las ik het boek: Tjeempie! of Liesje in luiletterland. Dat was een verademing voor mij. Voorin stond: ‘in eigen nieuwe spelling’ en dat was direct al te zien aan de manier waarop de naam van de auteur was geschreven: niet Remco Campert, maar Remko Kampurt. Sindsdien schreef ik boven elk proefwerk dat ik moest maken ‘in eigen nieuwe spelling’. Zo ben ik door de middelbare school gesniekt zonder dat ik goed kon spellen. Ik vond mensen die erg op spelling lette altijd maar zeurpieten. Het ging er toch om dat je elkaar begreep, hoe je het precies spelde maakte niet zoveel uit. Ik was ook een fan van de middeleeuwen, want, zo had ik op school geleerd, toen was er nog geen vaststaande spelling en schreef iedereen het zo op als hij het goed vond.
Pas toen ik als journalist ging werken, moest ik wel wat aan mijn spelling gaan doen. Vooral toen ik hoofdredacteur werd van een tijdschrift en de eerste aflevering onder de spelfouten zat, ben ik hard aan het studeren gegaan. Vanaf dat moment bleek ik tegen mijn eigen verwachting in helemaal niet zo slecht in spelling. Ik zag opeens veel fouten bij anderen. Ik begon ze zelfs te verbeteren. Toen ik die neiging bij mezelf ontdekte, moest ik gelukkig denken aan mijn eigen slechte spelling, aan mijn leerproces en vooral aan de hekel die ik had aan mensen die mij ooit verbeterden. Daarom schrijf ik nu af en toe express iets fout. Soms omdat het gewoon mooier is. Zoals bij Buro Fludo.
